gecelik

Balkondan bakınca karşıda tek satıha dizilmiş apartmanları görüyorum. hemen her dairenin perdeleri açık. aradaki küçük vadinin karanlığına beyaz, sarı ışıklar saçılıyor. yaşayanlar yaşantılarını sergilemekten hiç çekinmiyor. kimilerinin televizyonlarında neler izlediklerini seçebiliyorum; bir tanesi sürekli porno izliyor, birisi de hep oyun oynuyor. teraslarda ya mangal yapılıyor ya parti veriliyor. şu terasta -benim gibi- yalnız başına etrafına bakınan bir kadın oluyor hep. şunda da tuhaf ışıklandırmalar var, yanıp sönüyor, kıvrılıp bükülüyor. bir keresinde oradan havaya içinde ateş yanan kağıttan bir balon bıraktılar. dönem filmlerinde rastlayabileceğiniz türden. yavaşça yükselip vadiden aşağı ilerlemişti.


Şu ara tatilden döndü herkes. tavla sesleri televizyon gürültüsüne karışıyor. ben sadece haftasonları gürültü yapıyorum. onun dışında fare kadar sessizim. bide bazen yüksek sesle ağlıyorum, onun da duyulduğunu sanmıyorum. kimilerinin gürültücü köpekleri var. ama hiç çocuk duymuyorum. her gece en güzel giyinen kadını seçiyorum. genelde şu 2. kattaki kazanıyor. haftasonları oradan buradan havai fişekler patlayınca cama yaklaşıyor. yürürken etekleri uçuşuyor.


Ayın arkasından sapsarı doğduğu binanın 3. katında alemci bir beyefendi oturuyor. her gece ahbaplarıyla içiyor balkonunda. bazen kahkahalar bazen koyu tartışmalar yükseliyor oradan.


Dolunay olduğunda vadi aydınlanıyor, ışık araya bir tül gibi geriliyor, dairelerde olan biteni pek seçemiyorum. o zaman da aya bakıyorum sadece. ay hakkında konuştuklarımızı hatırlıyorum. uykum geliyor.


Bir kadın var. her gece ya ütü yapıyor pencereye karşı yada camları siliyor. sanki pencereden kaçıp gitmek için fırsat kollarken oralarda oyalanırmış gibi. kırmızı koltuklarına oturduğunu hiç görmedim. kocaman göbekli, biçimsiz bir erkek var evde; kocası olasılıkla. dur bakayım... şimdi bir merdiven getirdi kadın, perdelerini yıkamış, onları takıyorlar beraber.


Geceyarısına yaklaştıkça ışıklar bir bir sönüyor, gece kuşları ve diğer hayvanlar susuyor. Onlar beni görüyor mu bilmiyorum. yada gözetliyor mu? yada vadinin benim bulunduğum yakasındaki evlerin perdeleri de açık mı hep? tek bildiğim tiyatronun yarın yine perde açacağı ve benim insan kımıltısına doyacak gözlerimin o ışıklar gibi bu balkonda ağır ağır kapanacağı. belki de kalkıp yatağıma gitmemeli, burada uyumalıyım. gece rüzgarı ruhumu yıkarken karanlık da onu besler, doyurur. gündüz güneşin -ve sözlerinin- erittiği beynimle kalbim katılaşır, donar belki; yaz ortasında sebepsiz yere üşümeyi anlarım.