hava çok sıcak... her yer sis grisi... bir piano şakıyor bilgisayarımdan; dudağımı sarkıtıp, kaşlarımı çatıyor... aklımın 8 kolu 500 km uzuyor. sana uzanıyor. umarsızca saklanışına sebep arıyor... nafile, vantuzlarım eli boş dönüyor.
çaresiz bekliyorum, belki dönüp bu tarafa bakarsın diye.
aramızdaki bluetooth frekansından kötü kokular geliyor. sanki yüzünü bir daha dönmeyecekmişsin gibi...
ağır ağır deliriyorum...
sıkıntıdan ve yoksunluktan kendimi öpüyorum. önce kollarımı sonra aklımın kollarını. "biz iyiyiz" diyorum, "iyi olacağız"... sana teşekkür ediyorum içimden, duygudurum kontrol antrenmanı yaptırdığın için. sonra skilmiş pollyanna'yı da kendimi de uyutuyorum.
zaten herşey bir kabus.
painting: monica cook
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder